برگي از قاموس جنايت

چکمه هاي خون آلود طالبان دریکاولنگ

م.کاوه - یکاولنگ

سالهای ۱۳۷۶-۱۳۷۹ برهه های پرآشوب در تاریخ کشور به شمار میرود. طی این سالهای سیاه سطوح مرتفع مناطق مرکزی یکبار دیگر به صحنه نبرد های خونین مبدل شده، بیشتر از هفت بار بین گروه طالبان و حزب وحدت تبادله گردید كه رنجها و مصایب بی‌شماری برای هموطنان ما به ارمغان آورد.

صبحگاه خونین روز یکشنبه مورخ ۱۸ جدی سال ۱۳۷۹ سرآغاز شومی برای اهالی بیدفاع یکاولنگ است. درین روز غم‌انگیز جلادان طالبی بعد از عقب راندن وحدتی ها به جستجوی خانه بخانه پرداخته بیش از ۳۶۵ تن از اهالی بیگناه قریه های مختلف را دستگیر و همه شان را تا آخرین نفر به رگبار بستند.

قبرهاي جمعي در يکاولنگ

طالبان بنابه دستور رهبران شان سه روز تمام را قتل عام اعلان نموده بودند. هدف شان از راه اندازی این تراژیدی خونین مرعوب ساختن مخالفین بود. طالبان اجساد مقتولین را در سه محل جداگانه قلعه ارباب حسن، عقب بازار کهنه و جوار موسسه آکسفام رویهم انباشته، بدون کفن و دفن در فضای آزاد گذاشته بودند تا به سادگی طعمه حیوانات درنده و پرنده گان وحشی شوند.

علاوه برآن تعداد کسانیکه بشکل معجزه آسا از کشتارگاه طالبان جان سالم بدر بردند در جستجوی پناهگاه های امن تری می‌خواستند که مرز های یکاولنگ را عبور نمایند، از شدت سرما بر روی برفها جان دادند. در همچو اوضاع و احوالیکه طالبان جوی هایی از اشک و خون را جاری ساختند آه و ناله مادران داغ دیده یکاولنگ گوش فلک را کر ساخته بود. ماهواره های غربی از حضور مغرورانه بن لادن در مراسم عروسی در شهر قندهار خبر دادند.

کوفی عنان سرمنشی ملل متحد بعد از یک سکوت طولانی از کشتار بی‌رحمانه اهالی بیگناه یکاولنگ اظهار نگرانی کرده به تاریخ ۲ دلو ۱۳۷۹ طی بیانیه پرده از روی جنایات طالبان برداشته تایید نمود که اجساد مقتولین طعمه حیوانات وحشی گردیده است.

قصه پرغصه این فاجعه هولناک، صد درد و دریغ از آن جهت بهمراه دارد که رهبران و پیشوایاني که خود را دایه های مهربانتر از مادر قلم داد میکردند، همواره با شعار های دروغین شان سنگ دفاع از قوم هزاره را به سینه کوبیده و در همه جا از آدرس آنان سخن می‌گفتند، چرا زمينه همچو كشتاري را فراهم ساختند؟ آنانیکه در روز های جنگ غار می‌پالیدند در روز های صلح شیر دلیر شده بر چوکی های قدرت لمیدند. چرا از اصل قضیه طفره رفته واقعیت تلخ را نمی‌پذیرند حال آنکه پای شان به نحوی درین قضیه دخیل است.

متاسفانه برخلاف پیشنهادات اهالی و موسفیدان نیروهای «برفی» حزب وحدت حملات را از مسیر خاکدو و دره بند امیر آغاز کرده نیروهای محدود و محلی طالبان را فراری داده بدین صورت بهانه جنگ و انتقام را بدست طالبان دادند. طالبان که از شدت خشم همچو مار زخمی بخود می‌پیچیدند این شدت عمل نیروهای حزب وحدت را با عکس‌العمل پاسخ گفته حملات سبعانه شان را آغاز کرده همچون قوه قهاری وارد یکاولنگ شده فاجعه خونین ۱۸ جدی را ببار آوردند.

آقای سرور جوادی فعلا سردبیر مشارکت ملی از پشت کاغذ سخن گفته مشغول پرازیت افکنی است ایشان در دوران حکومت طالبان در یکاولنگ از جمله مشاوران خاص نظامی سید صوفی گردیزی بوده هر از چند گاهی در مسجدالغدیر بخاطر صحت و سلامیتی امیرالمومنین نماز و دعا میخواندند، در شرایط کنونی چرا مهر سکوت بر لب داشته شمه‌ای از آن جنایات هولناک را افشا نمی‌کنند؟