روز ۱۸ ميزان در تاريخ کشور به مثابه‌ي روز نخستين ابراز نظر دستجمعی مردم ما در رابطه‌ي سرنوشت سياسی و اجتماعی آنان ثبت گرديد.در اين روز مردم سراسر کشور به پای صندوق های رای دهی رفته برای گزينش کانديد مورد نظر شان رای دادند. در اين روز نه تنها باران و در برخی جاها برف، که راکت هايی از سوی دشمنان وطن هم می باريد ولی مردم ما که مصمم بودند سرنوشت خود را با کارت رای رقم بزنند، زن و مرد بی باکانه به سوی پر کردن صف های طويل رای دهندگان می شتافتند.
در ۲۰۰ متری صف رای دهندگان در ولايت کندز موشکی انفجار کرد، زنانيکه به دليل فرهنگ عنعنوی اکثرا اجازه‌ي برآمدن از خانه را ندارند با اطفال شيرخوار و نو پای شان يک جا در صف های رای دهندگان جا گرفتند، تعدادی از شعف و شادی به دستان خود حنا بستند و لباس های پاک و نو خود را پوشيدند. در محلاتی که تروريستان گلبدينی و طالبی تنها به جرم داشتن کارت رای دهی هموطنان ما را تيرباران کردند، صف های طويلی از رای دهندگان تشکيل گرديد چنانچه در ولايت کندهار طول يکی از اين صف ها به ۲،۵ کيلومتر رسيد.
اين استقبال گسترده‌ي مردم از يکسو نمايانگر مشروعيت انتخابات و نشاندهنده‌ي آگاهی مردم است که از اهميت خاصی برخوردار بوده و به جهانيان ثابت می‌سازد که جنگ های وحشيانه تنظيمی که به نام های مذهب، سمت، لسان وغيره تبليغ گرديده اند، همه ساخته و بافته‌ي تفنگسالاران مزدور و باداران خارجی آنان بوده به توده های مليونی افغان ربطی ندارد، از سوی ديگر و مهمتر از همه می خواهد اين پيام را به جهانيان برساند که افغان ها برای قوام يابی شان به مثابه‌ي يک ملت واحد، در چوکات اداری واحد، يک دل و يک زبان هستند، از عاملين جنگ و بربادی نفرت دارند و قادر هستند دور از ساية تفنگ سرنوشت شانرا مانند هر ملت متمدن ديگر به دست خود تعيين نمايند.
