په ١٣٥٨ كال كيگ د كنؤ ولايت د بريكوتگ له غره خگخه په دولتي طيارو بانديگ أزيگ وشويگ. خلقيان راغلل، د كلي تگول خلك ييگ ونيول چيگ تر أيرو وهلو تگكولو وروسته ييگ مونإ ٨ كسه د يوه كور خگخه كينولو او نور ييگ خوشيگ كؤل.
پنحگه شپيگ ييگ د بريكوتگ په سرحد دارة كيگ وساتلو او تر أيريگ شكنجيگ، برقي شارتگونو، وهلو، تگكولو او سپكو سپورو خبرو وروسته ييگ جلال اّباد ته يووؤو. هلته مو هم خگو ورحگيگ پرته د محاكميگ او پوشگتنيگ تيريگ كؤيگ تر خگو يوه شپه عسكري امبولانس راغى. زمونإ لاسونه ييگ وتؤل او امبولانس ته ييگ وروخيژولو. بيا ييگ د لنأي خيبر غنأ ته چيگ د خلقيانو قتلكگاه وه، يووؤو.
مونإ تگول ٢٢ كسان وو چيگ ٨ كسه د ناؤة (زه، زما دوه ورونگه فضل محمد او امير محمد، دريگ د خور زامن محمداجان، خيرالله جان او دوا جان او دل محمد قصاب) او نور زاؤه صاحبمنصبان وو.
كله چيگ لنأي خيبر ته ورسيدلو، تگول ييگ د خوؤكگي (جر) په غاؤه كينولو او بيا به ييگ يو يو د لاسه نيوه، راپاخگاوه ييگ، اول ييگ په سر بانديگ د لاسي برق كگوزار وركاوه او بيا ييگ په كلاشينكوف أز وربانديگ كاوه. حگينو به ويل خدايه ما خگه كؤي دي؟ په كومي كگناه ميگ وژنيگ؟ خلقيانو به حگواب وركو چيگ خدايگ ديگ اوس تا له ما خگخه خلاص كؤي.
زه ديارلسم كس وم چيگ أز ييگ رابانديگ وكؤ. لانديگ خوؤكگي (جر) ته وروغورحگيدم. پنحگه شپإ متره ژور حگايگ و. بيگ هوشگه شوم، خو أير ژر بيرته په حگان وپوهيدم. حگان ميگ وخوحگاوه، ژوندى وم. خواته ميگ بلدوزر ولاؤ و. شاوخوا تپه تياره او چوپه چوپتيا وه. هيخگ شى نه شگكاريده او د خلقيانو له أزو او د تگپيانو زكگيروي پرته چيگ حگينو ييگ د پور پريگ كولو په وخت كيگ خپل لاسونه او پشگيگ خوحگوليگ، د هيخگ شي اّواز نه اوريدل كيده. د تيشگتيگ په فكر كيگ وم خو حگان ميگ غلى ونيوه چيگ رابانديگ و نه پوهيإي، په همديگ وخت كيگ ييگ بلدوزر چالان كؤ او د ريورس چراغونه ييگ ولكگول چيگ په مؤو او زخميانو بانديگ خاوريگ واؤوي. په تياره كيگ ميگ حگان د خوؤكگي غاؤيگ ته راكش كؤ او غليگ شانته د بانديگ راووتم.
له يويگ خوا د پسرلي شپيگ ويگ، هوا أيره يخه وه او زما له بدن خگخه هم وينه بهيدله او له بل لوريگ د مركگ ويره وه. د شپيگ په تياره كيگ رارهي شوم. لإ تگوتگه مزل ميگ چيگ وواهه د عسكرو پوسته راشگكاره شوه. اور ييگ بل كؤى او حگانونه ييگ پريگ كگرمول. كه ساؤه هم وو، زما يخ نه كيده. ويريدم چيگ را فكر ييگ نه شي. په أير احتياط ميگ پل ايشگوده چيگ يو ناخگاپه د "دريش" اّواز وشو، مركگ ميگ بيا د ستركگو مخ ته ودريد. دا هغه اّواز و چيگ زه ييگ د دوهم حگل له پاره د مركگ خواته بللم. كه ودريدلى واى مركگ ميگ حتمي و، نو حگكه و نه دريدم. پشگو ته ميگ زور وركؤ چيگ په همديگ وخت كيگ ييگ د سوي (د سوحگيدلي لركگي) كگوزار رابانديگ وكؤ او په پشگو ييگ وويشتم. خو أز ييگ و نه كؤ. كيداى شي د كوم بل شي خيال به ييگ رابانديگ كؤى و خو هر خگه وو زه ژوندى پاتيگ شوم او پوره تگوتگه مزل ميگ وواهه.
زما مرة لكگيدليگ او غاشگونه ميگ زيانمن شوي و، أيره وينه را نه بهيدليگ وه، نور ميگ پشگو د حركت توان نه درلود. زؤه ميگ ريإديده، خوله ميگ وچه شويگ او أير تإى وم، خوا ته ميگ د كوكنارو پتگى و، لإ وروكگرحگيدم چيگ دمه وكؤم خو نور د پاخگيدو نه وم، هماغلته شپه رابانديگ تيره شوه.
سهار د پتگي خاوند راغى او ماته ييگ وويل چيگ وروره دلته خگه كويگ؟ ما ورته وويل لإيگ اوبه راوؤه چيگ زه ييگ وخگشگم. هغه اوبه نه راكوليگ او زه ييگ لا وويرولم. ويل ييگ بيكگاه په ديگ برحگايگ كيگ حكومت اشرار وژل او د هغگيگ خگخه يو كس تشگتيدلى دى. زما پلار د اكگسا رييس دى كه خبر شي بيا به تا ونيسي او حكومت ته به ديگ تسليم كؤي. له ما سره نور خگه نه و، يوازيگ سل افغانة ميگ په جيب كيگ ويگ هغه ميگ د پتگي خاوند ته وركؤيگ او بيا ييگ اوبه راكؤيگ. اوبه ميگ وخگشگليگ او لاره ييگ راوشگودله. چيگ هلته اوبه سره بيليإي او سيند بياليگ بياليگ دى. په سيند چيگ پوريگ وحگيگ، سيده به ولاؤ شيگ، دغه غر د پاكستان په لوريگ تللى دى. هلته به حگان ورسويگ.
ورحگ ميگ په لار كيگ تيره كؤه. شپه چيگ راغله په اوبو بانديگ پوريگ وتم. لإ ميگ زؤه ولكگيده خو د تلو وس ميگ نه كيده، أير ستومانه كيدلم. د مزل نه وم نو حگكه ميگ دوهمه شپه په لوخو كيگ تيره كؤه.
په دوهميگ ورحگيگ تر يو خگه مزل وروسته غره ته ورسيدم چيگ يوه تانگه راشگكاره شوه، زما خيال و چيگ دا د پاكستان تانگه ده. چيگ ورنإديگ شوم سور رنكگيگ بيرغ ييگ راشگكاره شو حگكه خو بيرته په شا شوم. په ديگ وخت كيگ ميگ د عسكر اّواز تر غوإ شو، په ضابط ييگ غإ وكؤ چيگ "دلته يو سؤى دى په پشگو لوخگ او په سر سرتور دى، جاميگ ييگ په وينو لؤلي دي، بل خگه نه لري، تانگيگ ته رانژديگ شو او بيرته شاته وكگرحگيد". ضابط په حگواب كيگ ورته وويل چيگ ليونى دى پريإده چيگ حگي.
بيا خركارانو سره ملكگرى شوم. ولاؤم پاكستان ته واوختم. كله چيگ د پاكستاني پوحگيانو خواته ورسيدم تر خگه پوشگتنو وروسته دريگ امبولانسه راغلل، زه ييگ پكيگ واچولم، يو راخگخه مخكيگ او يو وروسته تر پيشگوره ييگ راورسولم. په پيشگور كيگ ييگ لومؤى د تحقيقاتو له پاره يووؤم او وروسته ييگ د دوه مياشتو له پاره په شفاخانه كيگ بستر كؤم. ژاميگ ميگ كار نه كاوه، خالي شيدي به ييگ راكوليگ. كله چيگ د شفاخانيگ خگخه رخصت شوم بيا ميگ هم تر خگلورو مياشتو پوريگ جاوله ژوله چيگ خوله ميگ د خوراك سره عادي شي.
